තිතක් වෙමි මම

 තිතක් වෙමි මම

පොඩි තිතක තිතක් වී

පුදුමෙන් බලා ඉඳිමි මම

ගිනිදැල් නැගෙන

දුම් කඳන් විසිරෙන

කඳුලැල් හැලෙන

සෝ සුසුම් පාවෙන

වැළපුම් ඇසෙන

මා පමණක් නොව

සැවොම එතිත මත තිත් බව

අහෝ මිනිසුනි

ඔබට නොවැටහෙන!!!

( Photo credit to NASA on Unsplash)

වැස්සට අපට සතුට ගෙනා

 වැස්සට අපට සතුට ගෙනා

වැස්සකට තෙමෙන එක හා එහි ඇති විනෝදාස්වාදය ගැන Jayantha Kahatapitiya ලියලා තිබුණ පෝස්ට් එකක් නිසා මේ විස්තරය ලියන්න හිතුණා. අපි පොඩි කාලේ වහින වෙලාවට එළියට බැහැලා තෙමි තෙමී ටිකක් දඟලලා ඊට පස්සේ වහලේ පීල්ලේ එන වතුරෙන් නාන එක අමුතු දෙයක් වුණේ නෑ. ඒ කාලේ හුඟක් ගෙවල් වල වැසි පීලි තිබුණෙ නෑ. හිරිකඩෙන් ආරක්ෂා වෙන්න තිබුණේ දිගු අගුව සහිත වහලවල්.

අපේ ගෙදර කොටස් දෙකක් තිබුණා. ප්‍රධාන ගේ සහ උයන, කෑම කන හා ගබඩා කාමරය සහිත ගේ. මේ දෙක අතර පළල් කොරිඩෝවක් තිබුණා. ප්‍රධාන ගේ වහලේ වැහි පීලි තිබුණා. ඒ නිසා වැහි වතුර ගලා ආවේ ඒවා දිගේ පොළොවට.

මේ ගෙවල් දෙකේ වහලවල් දෙක එකට සම්බන්ධ වෙන තැන ගැල්වනයිස් තහඩුවකින් හදපු පළල් පීල්ලක් දාලා තිබුණා. මේකේ එන වැහි වතුර තමයි අපි නෑවේ. ඒ කාලේ විෂ බීජ හෝ ලෙඩ ගැන හැඟීමක් අම්මලාට තිබුණෙත් නෑ. අපි ඒ ගැන ලොකුවට දන්නෙත් නෑ. අපට ඕන තරම් හෙඹිරිසාවල් හැදුනා. හැදෙනවා. හොඳ වෙනවා. උණ ආවොත් ඒක ටිකක් වැඩිපුර තිබුණොත් දොස්තර ළඟට ගෙනියනවා.

අදින් අවුරුදු තිස් ගණනකින් එපිට අපේ ළමයින්ටත් වැස්සේ තෙමෙන වරම් තිබුණා. ඒ ගොල්ලොත් වැස්සට පැනලා නටනවා මට මතකයි. මට හොඳටම මතක ආසම කරපු වැස්සේ තෙමීම වුණේ සිංහරාජයේ නේවාසිකව ගත කරපු දවස් කීපයෙන් එක දවසක. එදා වැස්සට තෙත බරිත වී වෙව්ලමින් තමයි නවාතැනට ආවේ. කිසිම ලෙඩක් හැදුනේ නෑ.

අද හැදෙන විශේෂයෙන්ම නාගරික මැද පන්තියේ දරුවෝ වැස්සකට තබා පොදකට අහුවෙන්නවත් වාසනාව නොලද්දෝ වන්නේ ඇයි? මඩ ගොඩක දඟලන්න වරම් නොලද්දෝ වන්නේ ඇයි? අපි වැස්සට බය වෙන්න පටන් ගත්තේ කවදා ඉඳලා ද?

(Photo from Unsplash free images)