කොහෙ කියල යන්නද ඉතින්?

ලෝකය කැරකෙන්නෙ 

එකම වේගෙන් නම්,

ඇයි දවස් ගෙවෙන්නේ 

මෙච්චර හෙමින් 

තව අවුරුද්දක් දෙකක් 

මෙහෙම අදිමු කියලා 

රාවය ඇහෙනවා 

හැම දෙසින් 

කී දෙනෙක් ද 

සීතල පස් කැට අතර 

හෙට ඒ ඔබ ද 

මම ද කාටද කියන්න 

පුළුවන් ?

දෙවියොත් ඇඳිරි 

නීතියට ගරු කරන් 

හැංගිලම හිටියයි 

කියනවා ඉතින් 

ගෙවල් වල ඉඳන් 

පඩුරු ගැට ගහපු වුන් 

දැන් දැන් යනවලු 

පුද පඬුරු අරන් 

කරන්න දෙයක් 

උන්නාන්සෙලටත් 

නැති බව තේරෙන්න

ඕනෙ හොඳටම දැන් 

සාස්තර කියන වුන් 

හැංගිච්ච තැන් වල ඉඳන් 

එකා දෙන්නා ඇදෙනවා 

පෙනේ  එළියට දැන් 

බඩ ගිනි ඇතිනෙ 

උන්දැලටත් 

ඔන්නොහෙ සාස්තරයක් 

වත් අහල කීයක් වත් 

අතට දෙමු ඉතින් ?

මේ තනිකමට 

ලියවෙන කවි 

ගණන් ගන්නට ඕන නෑ 

ලොකුවට නම් 

අපි කවි ලියූවත් 

කවුරුවත් ඒව 

දකින්නෙ වත් 

නැත්නම් 

ගමනක් යන්න 

හීනෙන් වගේ හිතුවත් 

ඒකටත් විදියක් 

නැත්නම් 

කොහෙ කියල 

යන්නද ඉතින් 

ගුලිවෙලා තව ටිකක් 

නිදාගන්නව 

ඔන්නොහේ මං  

© 2020 Malini Ganewatta

Picture from Unsplash

බිංගෝ

දුවගෙන දුවගෙන එන 

දෑත තබා ඇඟට පනිමින 

පුදුම දඟයක් නේ නුඹට තිබුණ

අද නුඹ නැත එතැන 

දුකකිය හදවත දවන 

රට පුවක් ගෙඩියක් තරමට 

අපේ සෙවනට ආව දින සිට 

ගුලිවී තුරුල් වී  වී තැන තැන

නුඹත් සිටියා අපේ අසළින 

ගඩොලින් ගඩොල බැඳ ගෙන 

ටිකෙන් ටික අප ගෙපැල සාදන 

දුක සැප ද උසුලමින 

නුඹත් සිටියා අපේ අසළින 

අවුරුදු පහළොවක් 

ටිකක් නම් නොව 

ජීවිතෙන් දිගු කාලයක් 

නුඹ අප සමග විත් 

සිටිය කාලය ඒද ආයෙත්? 

දුක් වන්නේ  කුමට ?

ගෙවුයෙන් නුඹ පරම ආයුෂ 

කීවත් කටට ආවට 

දුකට නැත සීමා මායිම් වැට 

අද නුඹ නැත එතැන 

නැග ඒ කඳුළු දෙනුවන 

අපි නුඹට දුන් සෙනෙහසට 

නුඹ අපට දුන් රැකවරණයට 

නැවතුම් තිත තබන්නට 

කාලය නපුරු වුයේ කීම  ?

පරවුණු මල් කැකුළ

පුංචි මල් කැකුළක 

හදවත නතර වනු දැක 

මිරිකුණු හදවතක 

නෙතු අග රැඳුණු කදුළක 

යන්නට දොර පිළට 

තැනක් තිබුණෙම නැද්ද 

නුඹ හට 

නයි ගහන වදුලක 

ලගින්නට වුණෙ 

කුමන පවකට 

දුක සදා දුකමය 

එනමුත් මේක වෙනමය 

ලොවේ සැප ගහනය 

නුඹට සිදුවුනෙ 

කුමන කරුමය 

ළමුන් හඬන හඬ රැව් දුන්නද                  දසතේ 

නයින් පැමිණ විස දළ තැබුවත්              සුරතේ 

දුකින් දුකට ගෙනයන උරුමය             පැවතේ

මෙවන් බිමක් කුමකට පවතිද               දියතේ

නයින් නපුරු මුත් කැලයේ                සිටින්නේ 

අලින් වුනත් නිකමට   නෑ               එබෙන්නේ

රුපුන් සැවොම අප අතරෙයි              සිටින්නේ 

ඉතින් කවදා ද අප හිරු                      දකින්නේ

© 2020 Malini Ganewatta    

Photo by Trym Nilsen on Unsplash

Thanks to  Trym Nilsen.....

Life is always arrivals and departures

I still remember the good old days,
Your arrival brought us happiness,

We were together for many a years

But now we are physically far apart 

If there are no departures

Nor actually are arrivals

We had to say good bye to you 

When one by one you departed.

Yes, everybody has to leave,

Everybody has to leave their homes

Growing up means leaving homes

So you had to leave your beloved home

Actually no such good byes between us,

Because our love grows up and lasts forever,

Where ever you all live on this planet,

You live in my  heart forever my dear!

©2020MaliniGanewatta

Photo by Jeffrey Eisen on Unsplash