දුවගෙන දුවගෙන එන
දෑත තබා ඇඟට පනිමින
පුදුම දඟයක් නේ නුඹට තිබුණ
අද නුඹ නැත එතැන
දුකකිය හදවත දවන
රට පුවක් ගෙඩියක් තරමට
අපේ සෙවනට ආව දින සිට
ගුලිවී තුරුල් වී වී තැන තැන
නුඹත් සිටියා අපේ අසළින
ගඩොලින් ගඩොල බැඳ ගෙන
ටිකෙන් ටික අප ගෙපැල සාදන
දුක සැප ද උසුලමින
නුඹත් සිටියා අපේ අසළින
අවුරුදු පහළොවක්
ටිකක් නම් නොව
ජීවිතෙන් දිගු කාලයක්
නුඹ අප සමග විත්
සිටිය කාලය ඒද ආයෙත්?
දුක් වන්නේ කුමට ?
ගෙවුයෙන් නුඹ පරම ආයුෂ
කීවත් කටට ආවට
දුකට නැත සීමා මායිම් වැට
අද නුඹ නැත එතැන
නැග ඒ කඳුළු දෙනුවන
අපි නුඹට දුන් සෙනෙහසට
නුඹ අපට දුන් රැකවරණයට
නැවතුම් තිත තබන්නට
කාලය නපුරු වුයේ කීම ?
This comment has been removed by the author.
ReplyDelete