කාලය තාලය වෙනස් නොකරයි. ඒකට ඕනෑකම ඕනෑ වෙයි
සම්මතයක් විදියට තව දවස් තුන්සිය හැටපහක් ඉවර වෙමින් තියෙනවා.
මොන තරම් අපූරු දවස් ද ගෙවී ගියේ!
හොඳ වගේම නරක!
දේශපාලනිකව හීනෙන්වත් අපේ ජීවිත කාලේ වෙයි කියලා නොසිතූ වෙනසක්!
ඒ වෙනස සමාජමය වෙනසකට මග පෙන්වාවි කියලා තාම හිතනවා.
ලේසි පහසු නම් නෑ
මට මගේ මා සමග සේවය කළ තාම සේවයේ යෙදී ඉන්න යෙහෙළියක් කියූ දෙයක් කියන්නම් ඒ අසීරුතාව කොතරම්ද කියලා ඔයාලට තේරුම් ගන්න.
"මිස් අපේ පාසලේ 95ක්ම ඡන්දේ දුන්නා. රට හදන්න තමයි බලාපොරොත්තුව. ඒ වුණාට යම් කිසි දේකට පැයක දෙකක වත් කැප කිරීමක් කරන්න කිව්වොත් දහ දෙනෙක්වත් ඒවිද කියලා මට සැකයි."
ඒ කියන්නේ එයාලා කවුරු හරි එයාලට ශෝයි රටක් හදලා දෙනකම් තමයි බලා ඉන්නේ.
ඒකටම ගැලපෙන අත්දැකීමක් ඊයේ ලැබුවා.
අපි ගියා එක්තරා රාජ්‍ය ආයතනයකට අපට අවශ්‍ය කාර්යක් කර ගන්න.
මුලින්ම හමුදා ඇඳුම් වගේ ඇඳගත් කාන්තාවක් අපට ඉඳගන්න කීවා. ඒ සමගම වීදුරුවකින් ආවරණය කළ කුටියක් පෙන්වලා කිව්වා
මෙන්න මෙතනට තමයි මැඩම් එන්නේ. මෙච්චර වෙලා ඉඳලා තේ බොන්න ගියා කියලා. ඒ කුටියේ අසුන හිස්ව තිබුණා.
ඒ පේලියේ තිබූ එවැනි කිසිදු කුටියක කිසිම නිලධාරී අසුනක අදාළ කිසිවෙකු හිටියේ නෑ.
විනාඩි විස්සක් පමණ ගියා. තේ බීමට ගිය මැඩම් ආවේ නෑ. අපි නැවත නැවත විමසුවා. ඉඳගෙන ඉන්න කිව්වා.
ඒ අතර තව මැඩම්ලා මිස්ලා කෝප්ප (mugs) අතේ අරන් ගෙදර ඇවිදිනවා වගේ එහෙත් මෙහෙන් ඇවිද්දා. සේවයක් කරන්න ඕනෑ කමක් හෝ කඩිසර බවක් හෝ නම් පෙනෙන්නට තිබුණෙ නෑ. තව සමහරු සැහැල්ලුවෙන් එළියට ගියා. එළියට ගිය සමහරු ආපහු ආවා.
මැඩම් ද ආවා. විනාඩි පහක් වගේ ඉඳලා අදාළ පෝරම අපට දීලා ආයේ ගියා. අපි ඒවා පුරවලා බලා හිටියා. ඊළඟට කටයුතු කළේ පියන්ලා වගේ යම් යම් අය. ඔවුන් මැඩම්ට කෝල් දෙමින් දේවල් අසමින් කටයුතු කළා. අවසානයට අපේ ෆෝම් භාරගත් කෙනා හොඳින් ඒ කටයුත්ත කළා. ගත්තා. අපි ඔහුට ස්තූති කර ආවා.
මෙන්න මේ විදියට යන රටක් තමයි අපි මේ හදනකම් හැදෙනකම් බලා ඉන්නේ...
එක අතකට කාම්බෝජයේ ඒ කාලයේ සිදුවුණු සිදුවීම් සාධාරණයි නේද කියලත් හිතෙන්නේ මේවා දකින විට.
සියල්ල මුල සිට පෙරලන්න තමයි වෙන්නේ.... මොළ සෝදන යන්ත්‍ර වත් ඕනෑ වෙයි.