Tuesday, September 30, 2025

ලේලි - 3

 ලේලි - 3



පි දෙන්නගේ කතා බහ එදාට එතනින් ඉවර වුණා. ඊට පස්සේ හැමෝම ආපහු සාලෙට ඇවිත් වාඩි වුණා.
"දැන් ඉතින් වැඩේ තියෙන්නේ මේ දෙන්නා අතේ. ඒක ඕකේ නම් අපි ඉතුරු වැඩ කොටසට බහිමු නේද මිස්ටර් රණසිංහ?"
මාමණ්ඩි ඔෆිෂියල් ටෝක් එකක් දුන්නා.
"ඔව් ඔව් ඒවා ප්රශ්න නෙමේ. මේ දෙන්නට තව ටිකක් තකා බහ කරගන්න ඉඩ දෙමු" ඒ අපේ තාත්තා.
"මං හිතන්නේ මල්ලී නම් කැමති වගේ" වෙන්න නෑනා අමුතු හිනාවක් දාගෙන එයාගේ මල්ලිගේ කම්මුලට තට්ටුවක් දැම්මා. මටත් එයා දිහා බැලුණා. එයා කුස රජ්ජුරුවෝ පොකුණේ ගිලිලා නෙලුම් කොළේ මෑත් කරලා පබාවතී දිහා බලලා දාපු හිනාව වගේ එකක් දැම්මා. පබාවතී බය වුණා නේ. ඒත් මට නම් හිනා ගියා.
" එහෙනම් අපටත් යන්න දැන් වෙලාව හරි මිසිස් රණසිංහ" නැන්දම්මා නැගිටලා අපේ අම්මගේ අත් දෙකෙන් අල්ලා ගත්තා. ඒ දෙන්නා තව මොන මොනවා දෝ හෙමින් කියා ගත්තා. මට ඒවා තේරුණේ නෑ.
කට්ටිය යන්න සූදානම් වුණා. හොඳ වෙලාවට අපේ පවුල්වල ඔය දැන් වැල්ලටම ගහගෙන එන රැල්ලට තියෙන මනමාලයට පසඟ පිහිටුවා වැඳීම වගේ බහුබූත තිබුණෙ නෑ.
අපි දෙන්නම දෙපැත්තේ වැඩිහිටි දෙමාපියන්ට විතරක් දණ නමලා ආචාර කළා. නැන්දම්මා මාව බදාගෙන කම්මුලට උම්මා එකකුත් දුන්නා.
"බුදු සරණයි! අපි ගිහින් එන්නම් දුවේ"
දැන්මම මං දූ කරගෙන.... හොඳයි... හොඳයි. ඔයත් මට නැන්දම්මා නොවී අම්මා වෙවි නේ.
ඔන්න ඉතින් ඒ එපිසෝඩ් එකත් ඉවර කරලා කට්ටිය ගියාට පස්සේ අපේ ගෙදර හොඳ හොඳ සෙල්ලම් පටන් ගත්තා හැමදාම වගේ. ඒකට කොහොමත් පැයක් දෙකක් ගත වෙනවා.
"ඒ දරුවගේ නම් කිසිම ආඩම්බරයක් නෑ. අක්කණ්ඩි නම් ටිකක් එක විදියක්" අම්මාට බෑන පොඩ්ඩ හිතට අල්ලලා වගේ.
මොකෝ මං කියලා ආඩම්බර කාරියක් යැ. හැබැයි දැක්කම එහෙම හිතෙනවත් ඇති. ඒකට මං මෝකෝ කරන්නේ? හැබැයි මං වචන එළියට දැම්මේ නෑ
රාහු කට ඇරන් ඔන්න මෙන්න ගිලගන්න එන හැටි දකින හඳ වගේ පුදුමයෙන් අම්මා මං දිහා බැලුවේ. ඒ මං මොනවත් කතා බහ නැති නිසා බව මට තේරුණා. වෙනදට මට ආපු මනමාලයා ගැන දහසකුත් එකක් දේවල් කටට ගලාගෙන එන්නේ දුන්හිඳ ඇල්ලෙන් පහළට වතුර ගලනවටත් වැඩිය වේගෙන් නේ. ඇඳුම ගැන. සපත්තු ගැන. කොණ්ඩේ පීරපු හැටි ගැන. හිනාව ගැන.... තව පිටට පේන හේමදේම ගැන. හැබැයි ඉතින් ඇතුළ ගැන නතින්. ඒවා පේන්නේ නෑ නේ. අනික අම්මට ඉතින් මාත් එක්ක කෙහෙවලු පටලවා ගත්තේ නැත්නම් ඒ දවස දවසකුත් නෙවේ නේ .
"මේ ළමයට හැමදාම කියනවා ඒ වගේ වැදගත් අවස්ථාවක ඕන එකයි එපා එකයි කතා කරන්න එපැයි කියලා. තාත්තලා දූලා ඔක්කොම එකයි" මගේ නිහැඬියාව ප්රයෝජනයට මටයි තාත්තටයි කනේ ඇබ ගහගන්න අම්මා පටන් ගත්තේ නැතැයි දේශනාව.
"තලතා ඇත්තටම ඔය බොරු වරුණෙ මොකටද? කාට පේන්න ද අපි අපි විදියට තමයි ඕන වෙලාවක ඉන්න ඕන. දැන් ඒ ළමයා කැමතියි. දෙමව්පියෝ කැමතියි. මොකක්ද වෙච්ච පාඩුව? "
අම්මා ගුලට ඇදෙන ඉත්තෑවියෙක් වගේ කූරු අකුල ගත්තේ පුදුමයකට වගේ. උන්දැටත් පුදුම ඇති 'ඒ සිරිමත් පිරිමි ළමයා' 'මේ බහුබූත ගැහැනු ළමයට' කැමති වුණ එකට.
" දැන් ඉතින් මෙයා තාම සද්ද නෑනේ" ඒකත් ඇති අම්මට වැරැද්දක් අල්ලගන්න.
මං වෙලාවට සද්ද කරන්නම් කෝ කියලා හිත හිත තව පොඩ්ඩක් පොළොස් ඇඹුලට තැටියේ අබ පුපුරණ සද්දේ අම්මගෙන් එනකම් ඉවසා වදාරා හිටියා.
"කොහොම කොයි හැටි වුණත් තැනකට ගිහින් ඉන්න ඕන විදිය හැසිරෙන විදිය ගෑනු ළමයි දැන ගන්න ඕන."
හා හා හරියට අම්මා එයා ටිප් ටොප් එකට හැසිරෙනවා කියලා හිතන් ඇති. අපිනේ දන්නේ ඒවායේ හැටි.
" ඒ පවුලේ වරදක් නෑ. මං ඔක්කොම තොරතුරු හොයලා බැලුවා එන්න කලින්ම" ඒ තාත්තා.
තාත්තාට පුද්ගලික රහස් පරීක්ෂකලාගේ අඩුවක් නෑ නේ. හැමතැනම ඇන්ටෙනා දාගෙන නේ ඉන්නේ.
"මේ වැඩේවත් හරිගියොත් හොඳයි" ඒ අම්මා.
මෙයාලට මං මේ ගෙදරින් එළව ගන්න තියෙන හදිස්සිය. මට එහෙම මිනිහෙක් ගේ ඇඟේ එල්ලෙන්න තදියමක් නෑ. මේක විසාල කරදරයක් වුණානේ. කට වහගෙන ඉඳලත් බෑ වගේ. ඔන්න ඒ සැරේ නම් මගේ යකා ටිකක් නිදිගැට කඩලා නැගිටින්න හදන කොටම තාත්තා කතා කළා.
"සුදු මැණිකේ මොකෝ සද්ද නැත්තේ? අද මනමාලයගේ අඩු පාඩුවක් නැද්ද පුතේ? "තාත්තාගේ ආදරබර හඬට මෙල්ල වෙච්ච මගේ යකා ආයේ වකුටු වුණා තව ටිකක් නිදාගන්න.
" මං තාම හිතනවා තාත්තා." තාත්තා ඉදිරියේ මං සාන්ත දාන්න තීන්ත කූඩුව වුණා.
" ඒක හොඳයි. අපි නෙවේ ඔය දරුවා නේ ජීවිතයට මූණ දෙන්නේ!
" ඒක ඇත්ත. ඔය දෙන්නා තව ටිකක් අදහස් හුවමාරු කර ගන්න". අම්මා රාහු ඈතට යනවා දකින හඳ වගේ නිවුණු තැන්පත් ගතියක් පෙන්නුවා.
ඔන්න එදා ඇඳිරි වැටෙද්දී තමයි ටි්රීන් ගාලා ෆෝන් එක නාද දුන්නේ.
'සමන්ත සපරමාදු' තිරයේ දිළිසුණා.
රැල්ලේ හැටියට සුදු තාත්ති වුණේ නෑනේ තාම. මට නම් ඇත්තටම අප්පිරියයි ඔය සුදු තාත්තී සුදු අම්මී කතාව. සඳමාලි ලා උගත් අය වෙලත් ඕවා කියවනවා නේ. දැන් සඳමාලී බලන් ඇති අලුත් මනමාලයා ගේ තොරතුරු දැන ගන්න. සඳමාලි ඉස්කෝලේ මගේ ස්ටාෆ් එකේ හිතවතිය. එයාට නම් කාලයක් තිස්සේ සම්බන්ධකමක් තිබුණා. ඒක ළඟදී කෙරෙන පාටක් තිබුණේ.
මං ෆෝන් එක ගත්තා. වොයිස් කෝල් විදියට.
"සුරංගී අපි හවස පහ වෙද්දී ගෙදර ආවා. තැන්ක් යු සෝ මච් ෆො එවුරිතිං. ඔයා තාම අරක හිතනවා ඇතිනේ!"
"අරක? මොකක්ද අනේ?"
"අපි ගැන"
මේ මොන හදිස්සියක් ද? මොකෝ මනුස්සයෙක් එක සැරයක් දැක්ක පළියට කැමැත්ත දෙන්න තරම් මං අහේනියකට පත් වෙලා නෑ නේ.
"ඔව් සෑහෙන්න හිතන්න ඕන."
"හරි ඔයා හිතලා ඉවර වුණහම මට කතා කරන්න."
"ඊට පස්සේ?"
"ම්...... මං එන්නම් ආයේ ඔය පැත්තේ. අම්මත් මට එහෙම කිව්වා."
අම්මලා කියන විදියටම වැඩ කරන කීකරු පුතණ්ඩියෙක් වගේ. මමා බෝයි කෙනෙක් ද මෙයා?
" ඒ ඉතින් මං කැමති වුණොත් නේ. එතකොට. බලමු."
"හ්ම් බලමු. හෙට මට වැඩ නේ!"
" මටත් වැඩ"
" ඔයා ලංකාවේම ඉන්න ද හිතන්නේ? "
" ඇයි ඔයා රට යනවද? "
" තාම හිතුවේ නෑ! "
ඇත්තටම රටකට යන බලාපොරොත්තුව මට කැම්පස් ඉවර වුණ අලුත තිබුණා. නැන්දාගේ ළමයිත් කීප දෙනෙක්ම ඒ වෙද්දී පී. එච් ඩී කරන්න ඇමරිකාවේ ගිහින් හිටිය නිසා අම්මගේත් මං වුණත් එහෙම යනවට අකමැත්තක් තිබුණෙ නෑ. මොකද අම්මට වැඩියම තරගෙ තිබුණේ තාත්තගේ පැත්තේ නෑදෑයො එක්ක නේ. තකට කත ඉන්න ඕන පරිත්යාගයක් කරන්න අම්මා ලෑස්ති වෙලා හිටියේ. ඒත් මේ යෝජනාව එන කාලය වෙනකොට මට ඒ වුවමනාව ලොකුවට තිබුණෙ නෑ.
"සුරංගී... මොනවද කල්පනා කරන්නේ? රට යන එකද?"
"නෑ... මට එච්චර ලොකු වුවමනාවක් නෑ."
"බලමු. අපේ අම්මත් එච්චර කැමති නෑ මං රට යනවට."
අම්මා අම්මා.... හැම එකටම අම්මා. මං එක්ක ඔය මමා බබාලට බෑ හොඳේ. ඒත් ඉතින් නැඳි මයිලන් එක්ක හොඳ පයිරු පාසානයක් තියා ගන්නත් ඕන බව මගේ හඳහනෙත් තියෙනවා කියලා නේ තාත්තා කියන්නේ. මට ඔය කේන්දර කෙහෙල්මල් ඕන නෑ. ඒත් ජීවිතේ වරද්ද ගන්නත් බෑ.
"එහෙනම් මං නවතින්නම්. බායි හොඳේ"
" බායි සුරංගී! ගුඩ් නයිට්! "
ඒ සංවාදය ඉවර වුණු විදිය හොඳයි කියලා හිතුණා.
කොහොමත් විනාඩියෙන් විනාඩියට
බබා ඔයා කොහේද කෑවේ මොනවද ඇඳන් ඉන්නේ මොකක්ද වගේ සඳමාලිලගේ කතා මට අල්ලන්නේ නෑ.
එදා දවසේ ඉස්කෝලෙ වැඩ ටිකත් ඔක්කොම ඉවර කරලා මාස්ටර් එකේ රිසර්ච් ප්රපෝසල් එකේ වැඩ ටිකකුත් කරලා මං ඇඳට ගියා නිදාගන්න.
'සිලීං සිලීං.....'
හිතන්නත් කලින් සඳා ඔය නාද කළේ.
"හෙලෝ හෙලෝ අරුං ඇවිත් ගියාද? "
" මේ අරුං මුං කතා බෑ හරිද? "
" මොකෝ අද ආවේ විලියම් කුමාරයා ද?"
"අපෝ එයා දැං නාකිනේ"
"එහෙනම් වෙන කුමාරයෙක් ද?"
"ඇත්තටම මට හිතාගන්න බැරුව ඉන්නේ සඳා"
"ඒ මොකෝ... එහෙනම් උඹටත් හරි ගියා."
"තාම හා කිව්වේ නෑ බං"
"ඒකට හදිසි වෙන්න එපා. අරෙහෙන් මෙහෙන් ඉඟි බිඟි දාලා කැමති බව අඟවපන්. එක එල්ලේ කියන්න එපා එක පාරටම. ඌ කැමතිද?"
"ඌ මූ කතා බෑ කිව්වනේ"
"අම්මේ සුරංගියටත් ගිය කලක්.... උඹ දැම්මම ඌට ගරු බුහුමන් කරන්න තියා ගත්තද?"
" පිස්සුද? මං වෙනදා සුරංගිම තමයි.
ඒ වුණාට මට උඹේ වෙනසක් මගේ මීටරේට දැනෙනවා "සඳා කෝචොක් හිනාවක් දැම්මා.
"අනේ මන්දා සඳා මේ මනුස්සයා හොඳයි වගේ හිතෙනවා" මම ඊගෝ එක පොඩ්ඩක් බිම තියලා කිව්වා.
" බලමු. හදිස්සි වෙන්න එපා. හෙට අපි මේ ගැන සාකච්ඡා කරමුකෝ. දැන් නිදා ගනින්. හීන බලන්නේ නැතුව"
" ඇයි උඹට විතරද රසිඳුවා එක්ක හීන බලන්න හොඳ? වැරදුනා. උඹේ සුදු තාත්ති නේ"
" හරි බලමු උඹට එයා සුදු වෙනවද කලු වෙනවද කියලා. බායි හොඳේ "
ඒ කතාවෙන් පස්සේ තවත් හුඟක් වෙලා මං සමන්ත ගැන හිත හිතා හිටියා. දන්නේම නැතුව මට නින්ද යන්න ඇති. හීනෙන් මං සමන්තත් එක්ක ගල්කිස්ස මුහුදු වෙරළේ ඇවිද්දා. මූදු හුළඟ අපේ ඇඟේ වැදෙමින් ඇඟේ හිරිගඩු පිපුණා. මං වැටෙන්න වගේ යද්දී සමන්ත මගේ බඳ වටා අතදමා එයාගේ ළඟට ඇදලා ගත්තා.
















Thursday, September 25, 2025

ලේලි - 2

 ලේලි - 2



වෙනදා බුලත් තට්ටුව දෙනකොට මනාලයාගේ මූණ බලනවට වඩා මෙදා මට අමුත්තක් දැණුනා. මෙයා තමයි බඹා කෙටූ එක්කෙනා වගේ. එයත් මං දිහා බැලුවේ බැල්ම ඇඟ ඇතුළට කා වදින්න.
බුලත් තට්ටුව අරන් ස්ටූල් එක උඩ තියලා මට එයා ළඟින් වාඩි වෙන්න කිව්වා. මං ටිකක් ඈත්වෙලා ඉඳගෙන සාරි පොට අරන් සීරුවට උකුළේ තියාගත්තා. ඊළඟට මනුස්සයා ගේ ඇඳුම දිහා එහෙම ටිකක් බැලුවා ඇස් ගැටෙන්න නොදී. වරදක් නෑ. සිම්පල් ඇන්ඩ් ස්වීට්. ඇද කුදයක් කියන්න බෑ. එයත් කතා කරන්න වචන හොයනවා වගේ දැනුණේ.
"ඉස්කෝලෙ හොඳද සුරංගී?"
කතා කරන්න වෙන දෙයක් නැද්ද මන්දා? ඉස්කෝල නරක ඒවා තියෙනවයැ. මගෙ කට කහන පළීයට කතා කරන්නත් බෑ නේ.
"හොඳයි. ළමයින්ට නේ උගන්වන්නේ. නරක ළමයි කියලා ජාතියක් නෑ" මං වෙන විදියකට උත්තර දුන්නා. ඒත් එක්කම මට අම්මා දිහා බැලුණා.
අම්මා මට විතරක් පේන්න දබරැඟිල්ල තොල උඩ තිව්වා. අරයා ඒක දැකලද මන්දා කට වහගෙන හිනා වුණා.
"දූට තාම පුරුදු නැතුව ඇති. තාම මාස දෙක තුනයි නේ ගිහින් " ඒ මගේ වෙන්න නැන්දම්මා.
මොකෝ මට පුරුදු නැත්තේ. මං විශ්ව විද්යාලයෙත් අවුරුද්දක් ඉගැන්නුවා මිසක් පොල් ගෑවයැ. ඒත් ඉතින් නෝ කතා! මටත් කතා කරන්න දවසක් ඒවිනේ!
"ඔව් ටික ටික පුරුදු වෙනවා."
"මං ඉතින් අවුරුදු තිහක්ම දැන්."
උන්දැත් ටීචර් කෙනෙක් බව මට එවෙලෙයි මතක් වුණේ. එයත් සාමාන්ය පෙළ මැත්ස් ටීචනේ. ඉතින් පුතණ්ඩිය ඉංජිනේරුවෙක් කරන්නම උගන්නගෙන තියෙන්නේ ඔය.
" නංගී දිගටම ටීචිං ඉන්නවද?"
ඒ මගේ වෙන්න නෑනා. එයා තමන්ගේ උප දිසාපති පට්ටමේ ලොකුව ඔළුවට අරන් වගේ.
"ඔව් මං ටීචිං වලට ආසයි."
"ආස නම් කමක් නෑ. මං ඕක කළේ මාස හයයි. ඊට පස්සේ එස් එල් ඒ එස් ගත්තා. ඔයා වුණත් වයස යන්න කලින් ඕන නම් ජොබ් එක වෙනස් කර ගන්න ඕන. ඉහළ තත්ත්වයක එකක් නම් වටිනවනේ! "
නෑනා පොඩ්ඩගේ කියවිල්ල ඉවර වෙන්නේ නෑ නේ. මොකද උපාධි ගුරුවරියකට තත්ත්වයක් නැතුවයැ. මට ඕන නම් මං දැනටත් මාස්ටර් කරමින් ඉන්න එකේ කැම්පස් එකේ ලෙක්චර් පෝස්ට් එකක් ඉල්ලනවා නේ.
" කොච්චර වුණත් ගෑනු ළමයින්ට හොඳ ටීචිං තමයි" නැන්දම්මා හොට දාපි.
" ගෙදර වැඩ කටයුතු ටිකත් බලාගෙන රස්සාවත් කරගෙන නිදහසේ ඉන්න පුළුවන් නේ!" එයාගේ අදහස් තහවුරු කරන්න අනුපානත් එකතු කළේ ඔය.
අනේ මන්දා මට නම් ගෙදර ඇවිල්ලත් පැය ගණනක් ඉස්කෝලේ වැඩ. ප්රශ්න පත්රය හදන්න ලේසියෙන් බෑ. පරණ ඒවා කියවලා ළඟදිම නොදීපු ප්රශ්න තෝරලා එහෙම. සෑහෙන්න මහන්සි වෙන්න ඕන. ඔන්න නැන්දම්මේ මට කියලා ගෙදර වැඩ ඔක්කොමත් කරගන්න හිතනවා නම් ඒ අදහස දැම්මම හිතින් අයින් කර ගත්තොත් හොදයි හොඳේ.
" අද හස්බන්ඩ්ට බිස්නස් වැඩක් ඒකයි එන්න බැරි වුණේ." නෑනා එයාගේ ස්වාමිපුරුෂයා මේ වැඩේට නොඒම ගැන හේතු දැක්වූවේ උන්නැහේ ගේ සල්ලිකාරකමත් ඒ වගන්තියට එකතු කරලා. විදුලි උපකරණ සම්බන්ධ ව්යාපාරයක් කරනවා කියලා නේ තිබුණේ.
තාත්තයි මාමණ්ඩියයි ඉංග්රීසියෙන් මොනවද දේශ පාලන කතාවක්. අපේ ඒවට අවධානයක් තිබුණෙ නෑ. නීතිඥයෝ දෙන්නෙක් එකතු වුණහම හරියට අලුත් කඩේ වගේ නැතුවයි. මෙදා සැරේ තාත්තටත් හරියන මස්සිනෙක් ලැබිලා වගේ.
මනමාලයා නම් හිනා වේ ගත්ත ගමන්මයි හිටියේ. කතා කරන්න අක්කගෙයි අම්මගෙයි අවසරය ඕන නිසාද කියලත් මට හිතුණා. හැබැයි ඇස් දෙක නම් නිතරම තිබුණෙ මා ගාව.
"ඇත්තටම මිසිස් රණසිංහ මට ඕන මගේම දුවෙක්. මට ලේලිලා ඕන නෑ" ඒ පාර අපේ අම්මා අමතමින් නැන්දම්මා පටන් ගත්තා. අම්මේ! ඒ වචනවල ලස්සන. මට මී පැණියි අලිගැට පේරයි මතක් වුණා.
ඉතින් මං මේ ගෙදර එකම දූ පොඩිත්ත තමයි. ඒක වෙනස් කරන්න මේ සම්මජාතියේ කාටවත් බෑ හොඳේ නැන්දම්මා!
තව ටිකක් වෙලා දෙපැත්තේ පම්පෝරි වලට ගත වුණා. ඊළඟට අම්මා මට දුන්න සංඥාව අනුව මං නැඟිටලා ගිහින් මේසේ උඩ පොඩි බන්දේසියක ලෑස්ති කරලා තිබුණ වතුර වීදුරුව අරන් ඇවිත් මුලින්ම වෙන්න නැන්දම්මාටයි ඊළඟට වෙන්න නෑනාටයි ඇල්ලුවා.
ලේඩීස් ෆස්ට්... යුරොපයේ අනතුරුදායක අවස්ථාවලදී මුලින් ගෑනු බේරගන්න ඇති කරගත් එකක් දැන් හැම එකටම ගන්නවනේ.
"තේ ටිකක් බොමු නේද?" ඒ අපේ අම්මා.
මං අරයට වීදුරුව දුන්නේ අන්තිමට. මගේ මූණ කන්න වගේ බලාගෙන ඒක අතටම ගත්තේ නැතැයි. අරන් වතුර ටිකක් බිව්වත් එක්ක. ඒකට එයාගේ අම්මා එයාට රැව්වා මට යට ඇසින් පෙනුණා.
කට්ටිය නැගිටලා තේ මේසෙට ගිහින් වාඩි වුණා.
"මෙයාගේ වැඩ තමයි" අපේ අම්මා අතිශෝක්තියට බර වුණා. මං හදන ඕන කෑමක දොසක්ම දකින අම්මා කවුරුහරි ඉස්සරහ නම් වරුණාව ඉවරයක් නෑ. තේ මේසේ කේක්' කැවුම්, කොකිස්, හැලප, වැලිතලප, කෙසෙල් වගේ ඒවා පුරවලා තිබුණා. කේක් එක නම් හැදුවේ මං තමයි.
"අපෝ ඔය කැවුම් නම් මං හැදුවේ නෑ. මට ඕවයේ කොණ්ඩ ගන්න බෑ" ඒ සැරේ නම් මගේ කටට බ්රේක් නැති වුණා. අම්මා හොරෙන් මට රැව්වා.
"හැමෝටම හරියට කැවුම් හදන්න බෑ තමයි" වෙන්න නැන්දම්මා කිව්වේ එයාට ඒක පුළුවන් බව වක්රව කියන එක කියලා මට තේරුණා.
එයාගේ ඇස් ඒ අතරේ ගේ පුරා කැරකුණා. ඒ ගෙදර අපේ පරම්පරාවේ උරුමය නේ. බැලූ බැල්මට වලව්වවක ස්වරූපය තියෙනවා. ඉස්තෝප්පුව, සාලය, බරාඳය, සොල්දරය නිදන කාමර වගේම අලුතින් හදපු නාන කාමර ඔක්කොම අම්මා හොඳට ගේ නඩත්තු කරනවනේ.
ඒ වගේම ඇන්ටික් වටිනාකම තියෙන ගෘහ භාණ්ඩ ඕන කෙනෙකුගෙ හිත ඇදිලා යන්න වැඩි වෙලාවක් යන්නේ නෑ.
අර කැවුම් කතාව ඇහිලා තාත්තා කට දැම්මා.
"මෙයාටත් ඉතින් බතක් පරිප්පුවක් හදාගන්න බැරි නෑ. අනික්වා නම් ඉතින් ඔය සුකුරුත්තං කෑම තමයි. හැබැයි අපරාදේ කියන්න බෑ මෙයා ඒවා නම් හොඳට හදනවා" තාත්තා ඇත්තම කිව්වා. මෙයාලා ගියාට පස්සේ තාත්තාට කන්වල ඇඟිලි ගහගෙන සෑහෙන වෙලාවක් ඉන්න වේවි බව අම්මාගේ ඇස් දෙක මට කිව්වා.
පුතණ්ඩියා ඇතුළු හැමට කන්න නම් බැරි කමක් නැති බව පෙනුණා. මේසේ තිබුණ ඒවා තුනෙන් දෙකකට එයාල වග කියලා තිබුණා.
තේ බීලා ඉවර වෙලා සාලයට ගිහින් තමයි මාමණ්ඩී කට ඇරියේ.
"දෙන්නා කැමතී නම් මේ වැඩේට අපි කැමතී"
"ඔව් හඳහන් දෙකත් හොඳටම පෑහෙනවා. වෙන බලන්න දෙයක් නෑ" ඒ අපේ තාත්තා.
මං අරයගේ මූණ බැලුවා. එයා ඔළුව වනලා අමුතු හිනාවක් දැම්මා. ඒ කියන්නේ කැමති ද අකමැති ද
"එහෙනම් අපි ඒ දෙන්නට ටිකක් කතා කරගන්න දෙමු නේද?" ඒ මාමණ්ඩියා.
"අද කාලේ ඉතින් ෆෝන් වලින් ඕන තරම් කතා කරන්න බැරුවයැ." ඒ අපේ තාත්තා.
ඒත් එක්කම අපි දෙන්නා සාලේ ඉඳිද්දි එයාලා ඉස්තෝප්පුව පැත්තට ගියා.
මට ටිකක් මොකක්දෝ වගෙ හිතුණා. පපුව පොඩ්ඩක් විතර ලබ් ඩබ් සද්දේ වැඩි කළා. ඒත් පොඩි වෙලාවකින් මං මමම වුණා.
"ඉතිං සුරංගී?"
"ඉතිං තමයි."
"මොකද ඔයාගේ අදහස? "
" මොකක් ගැනද? "
" මං ගැන ළමයෝ "
"මිස්ටර් සමන්ත සපරමාදු! ඔන්න ඔය ළමයෝ කතා මට ගැළපෙන්නේ නෑ. මං සුරංගී. අවුරුදු විසි හයක තරුණියක්. ළමා කාලය පහු වෙලා අවුරුදුම අටක් හොඳේ " මං දබරැඟිල්ල උරුක් කරලා කිව්වා.
" අම්මෝ මෙයාගේ සැර. හරි සුරංගී මං ගැන අදහස මොකක්ද? "
" තව ටිකක් හිතන්න ඕන" මං ගණන් ඉස්සුවා. විලියම් කුමාරයට වුණත් සුදුසු මට නිකම්ම එක පාරට මේ ඇටිකිච්චෙකුට හා කියන්න බෑ නේ.
"මොනවද?"
"මේ ගැන."
"මං නම් කැමතී."
"බලමු."
" හා මං ඔයා හිතලා කියන කම් ඉන්නම්. "
" මීට කලින් මනමාලියෝ බැලුවේ නැද්ද?"
"බැලුවා."
"කීදෙනෙක් ද?"
"පහළොවක් විතර."
"අම්මෝ... ඒ කවුරුවත් ළඟ නැති මං ළඟ තියෙන දේ මොකක්ද?"
" මට ඒක තේරෙන්නෑ. මට ඔයාට හිත ගියා."
" කැම්පස් එකේ කෑලි හිටියේ නැද්ද?"
"ඔයාට හිටියද?"
" නෑ. මට හරියන කෙනෙක් හම්බවුණේ නෑ "
"මට නම් දෙක තුනක් ළාවට තිබිලා නැති වුණා."
මනුස්සයා ඇත්ත කියනවා වගේ.
" ඔයත් මීට කලින් මනමාලයෝ බලලා ඇතිනේ
"නැතුව? ඔයා අටවෙනියා. හැබැයි මං ඒ කාටවත් කැමති වුණේ නෑ."
"ඒ කියන්නේ මට කැමතී."
මෙයත් ලේසි පාසු නෑ වගේ. ඒත් මං එක පාරට කැමැති බව ඇඟෙව්වේ නෑ.
"මං කිව්වනේ තව ටිකක් හිතන්න ඕන."

Saturday, September 20, 2025

ලේලි - 1

 ලේලි - 1


මේ අපි ලක ලෑස්ති වුණේ අටවැනි වෙනි මනමාලයා ගෙවල් දොරවල් බලන්න එන දවසේ එයා පිළිගන්න. ඒ වෙනකොට පළවැනි එක්කෙනා එද්දි වගේ කෝල ගතියක් නෑ. පළවෙනි එක්කෙනා එද්දී හරිම වදයක් නේ වින්දේ අම්මත් තාත්තා එක්ක යාලු වෙලා නේ කසාද බැඳලා තියෙන්නේ. ඉතින් මනමාලයෝ ගෙදරට එන එක ගැන අදහසක් එයාට තිබුණෙ නෑ.
හැබැයි නැන්දලා බලන්න මහ ගොඩක් මනමාලයෝ ඇවිත් තිබුණ නිසා තාත්තා නම් ඒ ගැන දන්නවා ඇති කියලා හිතුවට තාත්තාට අපි උපන් දිනයක් වත් මතක නැති එකේ ඒවා කොහොම මතක හිටින්නද?
ඉතින් දන්න දන්න අයත් එක්ක කතා කරලා එදා තේ මේසයක් එහෙම හදලා ලෑස්ති කළා නොම්මර එකට. උපාධිය පාස් වෙලා හිටියට මං එතකං රස්සාවකට ගිහින් හිටියේත් නෑ. කැම්පස් ගිහිනුත් කවුරුවත් එක්ක යාලු වුණේ නෑ කියලා අම්මා ටිකක් නෝක්කාඩුවෙනුයි හිටියේ. ඒ වෙන මොනවත් නිසා නෙවේ. අපිම යාලු වෙලා බැන්දොත් එයාලගේ වගකීම් අඩුලු. එයාලා හොයල දීලා ඒක නරක පිට පෙරලුනොත් එයාලට ඒකේ වගකීම් ගන්න වෙනවලු. එදා නුහුරු නුපුරුදු සාරියකුත් පටලවාගෙන බුලත් තට්ටුවකුත් ලෑස්ති කරගෙන මනමාලයා එනකම් බලා හිටියේ පපුවත් ගැහි ගැහී. එයාලා ඇවිත් ගියා ගියාමයි කිසිම ප්රතිචාරයක් තිබුණෙ නෑ.
ඔය විදියට තේ මේස හතක් මේ වෙද්දි හදලා හොඳ පළපුරුද්දක් ලැබිලයි තිබුණේ. ඒ විතරක් යැ. ආව අය හතර දෙනෙක් ම මට කැමති වුණා නේ. සමහරු නම් එකම දරුවා වෙච්චි මගේ දේපළට කැමති වුණා වගේ කියලයි අම්මා කිව්වේ. මං එයාලට කැමති වුණේ නෑ. ගම්පෙරළියේ නන්දට වගේ මට එයාලගේ මොකක් හරි ඇදයක් පෙනුණා. එක්කෝ මහත වැඩී. එක්කෝ උස වැඩී. එක්කෝ බුම්මටුයි. එක්කෝ හොඳට ඉංග්රීසි බෑ. (ඒක බලාගත්තේ තාත්තා අනිවාර්යයෙන්ම එන එන මනමාලයා එක්ක ඉංග්රීසියෙන් කතා කරන නිසා හා කාමරයේ ඉඳන් මං ඒක අහගෙන හිටි නිසා.) එක්කෝ ඇඳුම හරි නෑ. ඔය මොකක් වත් නැත්නම් වෙන්න නැන්දම්මා හරි නෑනලා හරි, හරි නෑ. වෙන්න මාමණ්ඩිලා මස්සිනාලා ගැන නම් නරකක් හිතුණෙම නෑ.
ඒ මදිවට මං මේ වෙද්දී ජාතික පාසලක උපාධිධාරී ගුරු මෙනවියක් නේ. ඉතින් මටෙයි කියලා ආඩම්බරයක් නැතුවයි. ඔන්න ඔහේ මේ සැරෙත් ඇවිත් ගියා වේ කියලයි හිතන් හිටියේ. කතාවකුත් තියෙනවනේ අහලා ගියත් මදැයි කියලා!
ඔන්න ඉතින් මෙදාපාර අලුත්ම අලුත් සුදුපාට ටොයෝටා කොරොල්ලා එකක් ගේට්ටුවෙන් ඇතුළු වෙලා පෝටිකෝව යට නැවැත්තුවා මං බලා හිටියේ ඉස්තෝප්පු කාමරේ ජනෙල් රෙද්දට මුවාවෙලා. අම්මයි තාත්තයි ඉස්සරහට ගිහින් ආයුබෝවන් කියලා බැස්ස අය පිළිගත්තා. මුලින්ම සිටියේ වෙන්න නැන්දම්මා. ගනණට උස මහත සිරුරක් තිබුණ ඈ වටිනා ඔසරියක් ඇඳගෙන හිටියා. ඊළඟට වෙන්න මාමණ්ඩියයි වෙන්න නෑනණ්ඩියයි බැස්සා. නෑනණ්ඩිගේ සාරියත් ඈත් හැඩට පෙණුනා. අන්තිමට බැස්සේ මනමාලයා. පෙනුම නම් නරකට තිබ්බේ නෑ. ටිකක් තළෙලු පාට වුණාට කඩවසම් පෙනුමක් තිබුණා. කොහොම වුණත් ඉංජිනේරු මහත්තයෙක් නේ. හිතට ආඩම්බර ගතියකුත් ආවා.
අම්මලා තාත්තලා කතා කරලා ඉවර වෙලා මට සංඥාව දුන්නම මං බුලත් තට්ටුවත් අරන් සුපුරුදු රඟපෑම කරන්න ඉස්සරහට ගියා.













Thursday, September 18, 2025

රතු මකරා

 රතු මකරා



රුංගලය සෑදීමට අවශ්ය උණ ගස තාත්තා කැපුවේ අගෝස්තු මාසය එළඹීමට මාස කීපයකට පෙරයි. ඒ වතාවේ තාත්තා රතු සරුංගලයක් සෑදුවේය. සවස් යාමයේ රතු සරුංගලය අඳුර වැටෙන නිල්-දම් පැහැති අහසේ ඉහළට නැඟුණ අතර සත් හැවිරිදි පුංචි ලියෝ ඔහුගේ කුඩා දෑතින්ම සරුංගල් නූල තදින් අල්ලාගෙන සිටියේ, සුළඟ එය ඇදගෙන ඈතට ඈතට යන දෙස බලාගෙන සිනාසෙමිනි. එය ඔහු සහ සුළඟ අතර වූ සෙල්ලක්කාර සටනක් විය. ඔහු අසල උද්යාන බංකුවේ අසුන් ගෙන සිටි ඔහුගේ පියා, ජීවිතය ගැන යම් තරමකින් හෝ ලියෝට වැටහෙන්නට පටන් ගත් පසුගිය පස් අවුරුදු ජීවිතය පුරාම නිතරම දක්නට ලැබුණු විඩාබර නමුත් කිසිදා මැකී නොගිය සිනහව මුව රඳවාගෙන සිනාසුනේය.
​" තාත්තේ.... දැක්කද තාත්තේ?" ලියෝ සුළඟට උඩින් කෑ ගැසුවේය.
"මේ රතු මකරෙක් තාත්තේ!"
​ඔහුගේ පියා වහාම පිළිතුරු දුන්නේ නැත. ඔහු පසු වූවේ, සිය දෙනෙත් සරුංගලයේ සුළඟ සමග වූ රංගනය දෙස යොමු කරමින් නමුත්, වර්තමාන මොහොත සහ තවත් දහසක් සිතුවිලි වෙනත් තැනක තබාගෙන සිටින්නාක් මෙනි.
"ඒක ඇත්තටම එහෙමයි," ඔහු අවසානයේ කීවේය, ඔහුගේ කටහඬ සුපුරුදු තද බවට වඩා තරමක් මෘදු විය.
"ගොඩක් නිර්භීත මකරෙක්."
සරුංගලය කුඩා, සෙලවෙන විරාම ලකුණක් මෙන් අඳුරට එරෙහිව පෙනෙන තෙක්ම, හිරුගේ අවසාන ආලෝකය අහසින් බැස යන තෙක්ම ඔවුහූ එහිම සිටියහ. පියාගේ අතේ එල්ලී ගෙදර යන විට ලියෝට එහි හුරුපුරුදු උණුසුම වඩ වඩාත් දැනුණි, එය ඔහුට නිතරම තමාගේ ලෝකයේ ශක්තිමත්ම දෙය ලෙස හැඟුණු කිසිවකින් විස්ථාපනය කළ නොහැකි උණුසුමකි.
​ඊළඟ දවසේ උදේ, නිවෙස වෙනස් ආකාරයක නිශ්ශබ්දතාවයකින් පිරී තිබුණි. එය පහත් ස්වරයෙන් කතා කරන හා හිමින් අඩි තියන නිශ්ශබ්දතාවයකි. එය කුඩා නිවසකට තරම් නොවන ලොකු නිශ්ශබ්දතාවයක් විය. ලියෝ ඔහුගේ මව සොයා ගත්තේ විසිත්ත කාමරයේදීය. ඇගේ මුහුණ සුදුමැලි වී, ඇගේ ඇස් රතු වී තිබුණි.
​"තාත්තා කොහෙද?" ඔහු නව, දැවැන්ත නිශ්ශබ්දතාවය ඉරා දමන්නට සමත් නොවන තරමේ ඔහුගේ සිහින් හඬින් ඇසුවේය.
​ඔහුගේ මව දණින් වාඩි වී, ඔහුගේ උරහිස් මෘදු ලෙස අල්ලා ගත්තාය. "පුතේ," ඇය කීවාය. ඇගේ කටහඬ සිහින් ළා දල්ලක් සුළඟට සෙල වෙන්නාක් මෙන් වෙවුලුම් කෑවේය.
"තාත්තා ගියා හොඳ තැනකට."
​පංචේන්ද්රියන්ට හුරු සිදුවීම්වලට අදාළ වචන පමණක් තේරුම් යන වයසේ වූ ලියෝගේ මනස මෙය තේරුම් ගැනීමට උත්සාහ කළේය. ඔහු දීප්තිමත් වර්ණ සහ උස ගස් ඇති, ඔහුගේ තාත්තාට තමන්ගේම සරුංගලයක් පියාසර කළ හැකි ස්ථානයක් ගැන සිතුවේය. නමුත් වචන සමඟ කිසිම සම්බන්ධයක් නැති ස්ථිර බවකින්, නිවසේ යමක් බිඳී ගොස් ඇති බව ඔහු දැන සිටියේය.
​ඔහු හැඬුවේ නැත. සියල්ල නිමාවී දින කීපයක් ගතවිය. ඔහු ඔහුගේ කාමරයට ගොස් බිත්තියේ එල්ලා තිබූ රතු සරුංගලය දෙස බැලුවේය. එය තවදුරටත් නිර්භීත මකරෙක් නොවීය. එය හුදෙක් වස්තුවක් පමණක් විය, උදෑසන ආලෝකය තුළ එහි වර්ණ වියැකී ගොස් තිබුණි. දැන් එය ඔහුගේ පියා සමඟ කිසිදා පියාසර නොකරන දෙයක් බව ලියෝට වැටහී ගියේ ය.
​සති මාස බවට හැරුණු අතර, ලියෝ ගේ ලෝකය සෙමින් එහි වර්ණය නැවත ලබා ගත්තේය, නමුත් පෙරට වඩා ටිකක් අඳුරු ගතියක් එහි විය. පළමු නිශ්ශබ්දතාවයට වඩා වෙනස් නව නිශ්ශබ්දතාවයක් එහි ගැබ්ව තිබුණි.
එය ඔහුගේ පියාගේ සිනහවේ දෝංකාරය සහ ඔහුගේ අතේ ඇති උණුසුම් මායාමය හැඟීම සම්මිශ්රණය වූ නිශ්ශබ්දතාවයකි. සමහර විට, ලියෝ පිටුපස මිදුලේ බංකුව මත හුදකලාව ඉඳගෙන, ඉහළ අහස දෙස බලා, ඔහුගේ පියා "හොඳ තැනක" සරුංගලයක් පියාසර කරනවා විය හැකි බව සිතුවේය. ඔවුන් දෙදෙනා එක්ව පියාසර කළ සරුංගලයට වඩා එය ඉහළට යනවා විය හැකිය.
​එක් දිනක් ඔහු බිත්තියෙන් රතු සරුංගලය ගත්තේය. ඔහු උද්යානයට, හරියටම එම ස්ථානයටම ගොස් එය දිග හැරියේය. ඔහු සුළං රැල්ලක් එනතුරු බලා සිටියේය, එය පැමිණි විට, ඔහු සරුංගලය යන්නට හැරියේය. එය මුලදී ඉහළට නැගුනේ නිර්භීත මකරෙකු ලෙස නොව, හුදෙක් ඔහේ පාවෙන සරුංගලයක් ලෙසයි.
නිමක් නැති නිල් අහසට නැඟී යමින් සිටි සරුංගලය ලියෝ ගේ සිතේ නව බලාපොරොත්තුවක් ඇති කළේය. සරුංගලය නිර්භීත මකරෙකු බවට හැරෙණු ඔහුට පෙනුණේය. ඉතා දිගු කලකට පසු පළමු වතාවට, ලියෝ සිනාසුණේය. ඔහුගේ තාත්තා ඔහු දෙස බලා සිටින බවත්, ඔහු කොතැනක සිටියත්, ඔහුද සිනාසෙන බවත් ලියෝ දැන සිටියේය. ජීවිතයට නිර්භීත මකරෙකු මෙන් මුහුණ දිය යුතු බව ඔහුට හැඟී ගියේ ය.
මාලිනී ගනේවත්ත

Wednesday, September 10, 2025

ගිම්හානයේ අග

 ගිම්හානයේ අග



ගිම්හානයේ රන් කාසිය, එහි අවසන් වටය කැරකී, දැන් වසරේ මේසය මත සමතලා වී ඇත. දවස, හිරු රශ්මියේ දී අලසව හිරි අරින බළලෙකු මෙන්, කෙටි වීමට පටන් ගෙන ඇත, සූර්යයා අහසේ මඳක් පහළින් එල්ලී දවස් කෙටි වන විට, ලෝකයේ උත්තරාර්ධ ගෝලය පුරා ගැඹුරු හා මෘදු වෙනසක් ඇති වීමට පටන් ගනී. මේ එළඹෙන්නේ සංවේදී සුන්දරත්වයේ සහ සියුම් පරිණාමනයේ කාලයකි. එය නව පැහැදිලි බවකින් ඉදිරියට එන දේවල් ගැන රහස් මුමුණයි. නෙක වර්ණ ලොම් පිරුණු හිමකබා හා තොප්පි එළියට එන්න ආසන්න බව ඒ රහස් අතර ඇත.
සදා ත්යාගශීලී මිතුරා වන හිරු එහි තාපය අඩු කරමින් සිටින අතර, දැන් මෘදු, වඩා ඇලවූ ආලෝකයක් විහිදුවයි. එය වියළි තණකොළ කෙත් මත ළා රන්වන් පැහැයක් ගන්නා අතර, දුරින් ඇති කඳු මුදුන් දම් සහ රෝස පැහැයෙන් වර්ණාලේප කරයි. තාපයේ දී නොපසුබට බෙර වාදකයින් වන රැහැයියන් මඳක් නිහඬ වී ඇත. ඔවුන්ගේ වාදනය බත්කූරන්ගේ මෘදු පියාපත් වල සියුම් ස්වරයක් බවට පත්වී පදික වේදිකාව දිගේ වියළි කොළවල ඝෝෂාව ප්රතිස්ථාපනය කර ඇත.
සම්පූර්ණයෙන්ම කොළ පැහැයෙන් වැසී තිබූ ගස්, වෙනස් කතාවක් කීමට පටන් ගනී. වෙනස් වීමේ මුල්ම රහස් පත්රවල අගිසිවලින් ඇසෙන අතර, රන්වන් සහ තද රතු පැහැති සියුම් පැහැයක් කොළවල දාරවලට කාන්දු වීමට පටන් ගනී. ටිකෙන් ටික කොළ පැහැයෙන් කහ පැහැයට ද අන්තිමේ දී ගැඹුරු මරකත බවටද වූ පින්තාරුවක පත්ර නිමග්න වේ.
තනි මේපල් පත්රයක්, අවට ඇති එමරල්ඩ් පැහැයට වඩා දීප්තිමත් රතු පැහැයක් දක්වමින් බිමට පාවී යයි, එය ඉදිරියේදී සිදුවීමට නියමිත දර්ශනයේ පෙර නිමිත්තකි. තවමත් බොහෝ දුරට කොළ පැහැයෙන් තිබුණද, පත්ර ඔවුන්ගේ ශක්තිමත්, තරුණ බව නැති වී යන අතරේ, සුළඟේ වියළි, කඩදාසි පොඩිවී යන්නාක් වැනි ශබ්දයක් නගමින් මදක් නැවතී, පරිණත වීම සහ ඉදිරි විවේකයක වුවමනාව ගැන කතා කරයි.
​වරක් වර්ණයෙන් හා සුවඳින් කෝලාහලයක් වූ උද්යානය දැන් නිහඬව සිටියි. අවසාන රෝස මල් ඔවුන්ගේ මුහුණු බිමට බරකරගෙන , ඒවායේ පෙති වඩාත් විචිත්රවත් කාලයක මතකයන් සටහන් කරයි.
සූර්යයාගේ විශ්වාසවන්ත නමස්කාරකයන් වන සූරියකාන්ත ඔවුන්ගේ බර හිස් නමා, ඔවුන්ගේ මුහුණු ආලෝකයට නොව, පැමිණෙන අන්ධකාරයට යොමු කරගෙන ඇත. වාතයේ ශෝකයක් දැනේ, අවසන් වන දෙයක් සඳහා නිහඬ දුකක් අතරේම , සාමකාමී හැඟීමක් ද, විවේකයක් පිළිබඳ පොරොන්දුවක් ද ඇත. එය පීච් වල අවසාන පැණි බිඳිතිවල රස බැලීමට, ඔබේ සම මත සිසිල් සවස් වරුවක සිප ගැනීමකට, සහ සොඳුරු හිරු බැස යෑම නැරඹීමට කාලයයි. එය දිගු, ලස්සන කතාවක අවසානය සහ තවත් කතාවක ආරම්භයයි.
​​ග්රීෂ්ම සෘතුවේ පක්ෂි සංධ්වනිය එහි තාලය වෙනස් කිරීමට පටන් ගනී. වරෙක ඝෝෂාකාරී හා ප්රීතිමත් ශබ්ද පිපිරීමක් වූ උදෑසන ගීතය වඩාත් මෘදු වේ. රොබින්වරුන්ගේ වෙහෙස නොබලා දොඩමලු වීම සහ ගේ කුරුල්ලන්ගේ නොනවතින කෑ ගැසීම් අඩු වේ. බොහෝ පක්ෂීන්, ඔවුන්ගේ කුටුම්භ වල රාජකාරි ඉටු කර ඇති අතර, ඉදිරි දිගු සංක්රමණ සඳහා ඔවුන්ගේ ශක්තිය ඉතිරි කර ගනිමින්, වඩාත් නිශ්ශබ්ද වී ඇත. එහෙත්, නව තනු නිර්මාණය වේ. ප්රමාද වී පැමිණෙන ෆින්ච් කුරුල්ලෙකුගේ වේදනාකාරී, තනිකම ගීතයක් සේ ඇසෙන අතර, නිශ්ශබ්ද වන ලෝකයට සියුම් ප්රතිවිරෝධයක් සපයයි. ගිලන් කුරුලු රංචු දුරකථන කම්බි මත එක්රැස් වන අතර, ඔවුන්ගේ සිනිඳු සිරුරු , පුරාණයේ සිට පැවත එන පොදු අරමුණකට නාභිගතවන අතර, ඔවුන්ගේ සුපුරුදු දිගු දකුණු ගමන සඳහා පුහුණුවක් ඒ සමග වේ.
​බිම මත, නැවුම් ශක්තියක් කුඩා ජීවීහූ සජීවීකරණය කරති. ලේනුන්, ඔවුන්ගේ ග්රීෂ්ම අලසකම වෙනුවට උමතු කඩිසර බවක් ඇතිකරගෙන ඇත. ඔවුහු අලුත් වූ හදිසියකින් ගස් කඳන් මත ඉහළට සහ පහළට දුවන අතර, ඔවුන්ගේ වලිග අප අවධානය යොමු කරගත් තීව්රතාවයකින් ඇඹරෙයි. ඔවුන්ගේ කම්මුල් acorns සහ තවත් ඇට වර්ග වලින් පිරී ඇති අතර, ඔවුන්ගේ කුඩා පාද ඉදිරි කෑම අඩු මාස සඳහා නිධන් වළලයි. ඔවුන්ගේ දොඩමලු හඬ තවදුරටත් භෞමික ආරවුල් පමණක් නොව, අරමුණ පිළිබඳ අවධානය යොමු කළ සන්නිවේදනයකි, එය පැවැත්ම සහ සූදානම පිළිබඳ සංවාදයකි.
​වෙනත් සතුන් තුළ ද වෙනසක් දැනේ. මී මැස්සන්ගේ ඝෝෂාව සහ සමනලුන්ගේ පියාසර කිරීම අඩු වන අතර, ඔවුන්ගේ විචිත්රවත් ජීවිත ඔවුන්ගේ ස්වාභාවික නිගමනයට ළඟා වේ. මුවෝ , ඔවුන්ගේ ඝන වූ ලොම් සහිතව, යටි පඳුරු අතරින් නිස්කලංක ලෙස ගමන් කරති, ඔවුන්ගේ ඇස් සිසිල්, ඇලවූ ආලෝකය පිළිබිඹු කරයි. ඉරි සහිත පිටක් දරණ Chipmunks, පාෂාණ කුහර තුළට සහ ඉන් පිටතට දිව යයි, ඔවුන්ගේ කුඩා චලනයන් ක්රියාකාරකම්වල නොපැහැදිලි බවක් පෙන්නුම් කරයි. ලෝකය සූදානම් වීමේ කූඩුවකි, එය ඍතු වෙනස් වීම සඳහා සූදානම් වන ජීවීන්ගේ විශාල හා සංකීර්ණ බැලේ නර්තනයකි.
​වාතය මෙම සංක්රාන්තියේ සුවඳ රඳවා ගනී. පිපෙන මල්වල සශ්රීක, බර සුවඳ, වැටුණු කොළ සහ තෙත් පසෙහි පාංශු සුවඳට මග පාදයි. සති කිහිපයකට පෙර නොතිබූ බිඳෙනසුළු බවක්, ඉදිරි සිසිලස පිළිබඳ ඉඟියක් හැමතැනම ඇත. උදෑසන තණකොළ මත ඇති පිනි දිගු වේලාවක් රැඳී ඇති අතර, අඩු කෝණයේ හිරු එළිය අල්ලාගෙන තණකොළ දියමන්තිවලින් දිදුලන බුමුතුරුණක් බවට පත් කරයි.
​ග්රීෂ්ම ඍතුවේ අවසානය සුන්දරත්වයේ අවසානයක් නොව, එහි පරිණාමනයකි. එය ලෝකය ගැඹුරු හුස්මක් ගෙන, එහි සශ්රීක බව පිට කර, ප්රඥාවේ සහ විවේකයේ උණුසුම්, පොහොසත් වර්ණවලින් සැරසීමට පටන් ගන්නා සංවේදී මොහොතයි. එය සංවේදී කරුණාවේ කාලයයි, එහිදී සෑම වැටෙන පත්රයක්ම සහ සෑම නිහඬ කුරුලු ගීතයක්ම වෙනස, ඔරොත්තු දීමේ හැකියාව සහ ජීවිතයේ සදාකාලික චක්රය පිළිබඳ සුන්දර, දිග හැරෙන කවියක පද්යයකි. එය, එහිම ආකාරයෙන්, සියල්ලටම වඩා ලෝකයේ ලස්සනම කොටසයි.