පිහාටුවක් වුණා මම කාලය ගලා ගොස්
සරල රේඛාවක
මිහිතලය කැරකුණා දෙපා යට
එළඹුණු හිමිදිරිය පිවිතුරු විය
එනමුත් වැසී ගියා
සැනෙකින් අහස් කුස
මහා දුම් ගුලි වැහි වලාකුළු වලින්
බියකරුය අඳුර දස අත
විහිදුණා විදුලි එළි
පිපිරුණා අකුණු සැර
මදියි නොකියන්න
තෙමා දැමුවා මහපොළොව
හිරු හිනැහුණා ආයෙත්
ගිනි මද්දහන හිසට ඉහළින්
ටිකෙන් ටික ටිකෙන් ටික
සෙවණැලි දික්වුණා උස් කඳු වගේ
මල් සුවඳ විහිදෙන ඒ සැදෑ කළ
පිහාටුවක් වුණා මම
දැන් ඉතින් පාවෙමි අහස්කුස
සුළං රැල් හා බැඳි දයාබරව
සැහැල්ලුවෙන් ඒ මේ අත
පතිත වන තුරු
ජීවිතය දුන් මේ
මහා පොළොව මත
© 2019 Malini Ganewatta All rights reserved.
No comments:
Post a Comment