ගමන

 ගමන

කාලය නැගී ඇත යානයක

වේගය වර්ෂවේ ආලෝක

අතීතය හීනයකි නෑ සෝක

මේ මොහොත නංවලා අභිෂේක

දරුවන් ගුලිවෙලා කැදලිවල

මුනුපුරන් හිනැහේවි හීනවල

ඉඳහිටක මතුවුණත් තිරවල

දැනෙන්නෑ උනුහුමක් පපුවල

ඉතින් අපි වයසට ගියහම

ඇවිදිමු හැම අහුමුල්ලකම

ඇඳුමක් මල්ලක ඔබාගෙන

බරක් නෑ සැහැල්ලුව විතරක්ම

සුරතලුන් විතරනේ දැන් බැඳීම

වයසයි උන්ටත් උන් යාවි ළඟදීම

වටින කියන දේකුත් නැතිවුණාම

හිතන්නට දෙයක් නෑ රෑ වුණාම

ඇදී යන මේ ජීවිතේ තවලම

ගාල වෙත ළං වේවි නුදුරේම

ලිහා බැමි නිදහස්වු මොහොතේම

පියා ඇස් නිදාගමි හැමදාම.

Thanks to Madalyn Cox for the image on Unsplash