මුහුණු අතගෑම

 

 

මුහුණු අතගෑම

මිනිස්සු මුහුණ අත ගාති. මේ කියන්නේ තමන්ගේ මුහුණ ගැනය. අනුන්ගේ මුහුණු අතගෑමට ගොස් මිරිවැඩි පහරක ස්පර්ශයෙන් කුල්මත් වූ අයත් ඉන්නට පුළුවන.  COVID ගැන උපදෙස් දෙමින්ම වීඩියෝ වල මුහුණ අත ගාමින් කතා කරන වෛද්‍යවරු පවා වෙති.

මිනිසුන් විසින් තම මුහුණ අතගෑමේ පුරුද්ද ගැන විද්‍යාඥයෝ පරීක්ෂණ කරති. ඒ අනුව කාර්යාල සේවකයෝ සෑම පැයකට ම 16 වරක් මුහුණ අතගාති. ඕස්ට්‍රේලියාවේ වෛද්‍ය ශිෂ්‍යයෝ පැයට 23 වරක් මුහුණ අතගාති. මේ අතගෑම් වලින් වැඩි හරියක්, නාසය, මුඛය හා ඇස් වන අතර වැඩිපුරම වයිරස,බැක්ටීරියා වැනි රෝග කාරක දේහ ගත වන ප්‍රධාන මාර්ග ද ඒවා වේ. මෙහි නරක පැත්ත හොඳින් දන්නා වෛද්‍ය වෘත්තිකයෝ පවා සිය දෑත් වල සෞඛ්‍යාරක්ෂක බව ගැන නොසිතාම පැය 2කකට 19 වරක් මුහුණ අතගාති. නිතර හිස කෙස් සකස් කිරීම හා ඊළඟට මුහුණ අතගෑම ද ජනතාව අතර ප්‍රචලිත තවත් පුරුද්දකි. ඇතැම් කෙනෙකු සමග කතා කරන විට, දුරකථනයෙන් කතා කරන විටද මේ අතගෑම් නොදැනුවත්වම සිදුවේ.  කාර්යාලයක දී පෙම්වතා සමග දුරකතනයෙන් කතා කළ යුවතියක් එහි වයරය සපා කෑ බවට ද කතාවක් ඇත, ඒ ජංගමය නැති කාලයේ ය. මේ හැසිරීම් වලට හේතුව මානසික වියවුලක් බව වෛද්‍ය මතයයි.

මුහුණ අතගෑම ගැන විවිධ පැහැදිළි කිරීම් ඇත.

·        අප මව්කුස තුළ සිටිද්දී ද නිතරම මුහුණ අතගෑමට කැමති බවත් එය සෞඛ්‍ය සම්පන්න වර්ධනයක ලක්ෂණයක් බවත් වෛද්‍ය විද්‍යාත්මක මතයයි.  මුහුණේ සංවේදී ස්නායු වර්ධනය වී ඇති බව එයින් කියවෙන බව සඳහන් ය.

·        ඇතැම් විට මුහුණ අතගෑම ප්‍රතීක ක්‍රියාවකි. කැසීමක් වැනි සංවේදනයක් ඇතිවී අපට මුහුණ අතගෑමට පොළඹවයි.

·        එමෙන්ම නියපොතු සැපීම මෙන් මුහුණ අතගෑම ද පුරුද්දට යන දෙයකි. ටික දවසක් කරන විට මොළයේ කොටසක එය ගබඩාවී දිගටම පුරුද්ද ගෙන යයි.

·        මුහුණ අතගෑම සන්නිවේදන ක්‍රමයක් ද වේ. අපි බියට පත් වූ විට පුදුමයට පත් වූ විට ඉබේම අත් මුහුණ වෙත යයි. අපි කල්පනාවේ නිමග්න විට, යමක් අසා සිටින විට නිකටේ අත තබා ගනිමු. 

·        අපේ අතැඟිලි වල මෙන්ම මුහුණේ සම සිනිදුය. ස්නායු තුඩු බහුලය. ඒ නිසා ස්පර්ශයෙන් ලැබෙන සංවේදනයෙන් සතුටක් ලැබීමටත් අපි මුහුණ අත  ගාමු .

 

ඒත් දැන් අපට මුහුණ අතගාන්න බැරි තත්වයක් ඇති වී තිබේ. ඒ COVID නිසාය.  මා පාසලේ උගන්වන කාලයේ ඇස පිස දැමීමට අවශ්‍ය වූවොත් පිටි අත්ල පාවිච්චි කිරීමට පුරුදුව සිටියෙමි. ඒ විද්‍යාගාරයේ ද්‍රව්‍ය සමග හෝ  පන්තියේ  චෝක් සහිත අත් ඇතිව සිටි නිසාය. පසුව බස් රථයෙන් කොහේ හෝ ගියොත් ගෙදර පැමිණි විගස සබන් යොදා අත් සේදීමට පුරුදු වීමි.   මේ පුරුදු වලට මා ලද ක්‍ෂුද්‍ර ජීව විද්‍යා දැනුම නිතරම මා පිටුපස සෙවනැල්ලක් මෙන් තිබෙන බව කියන්නේ ඒ ගැන මනා අවබෝධයක් මට ලබා දීමට තම දැනුම නොඅඩුව ලබා දුන් කොළඹ විශ්ව විද්‍යාලයේ කුමාරස්වාමි මහාචාර්ය තුමිය  ද ආදරයෙන් සිහිපත් කරමිනි. ඒ  ඉගෙනීමට ඉගැන්වූ  (Learning to learn) දැනුම මගේ වෘත්තිය ජීවිතයේ  දී ද එදිනෙදා ජීවිතයේදී ද දරුවන් හදා වඩා ගැනීමේදී ද එකසේ ප්‍රයෝජනවත් විය. එසේ වුවත් මට ද ගෙදරදී ද පිට තැන්වල දී ද  (පිරිසිදු අත් ඇති විට)  මුහුණ, ඇස්, තොල්  ඇල්ලීම සිදුවේ.  ජන්මය වෙනස් කරන්න බැරි දෙයකි.

 

මම පෙර කී පරිදි පරිස්සම් වූයේ COVID  තිබුණ නිසා නොවේ. යම් යම් රෝග තත්වයන් අප කරා ඒම ඒ මගින් වළක්වා ලන හෙයිනි. දැන් මම පිටතදී කෙසේවත් මුහුණ ස්පර්ශ නොකරමි.  එමෙන්ම මුහුණු ආවරණ පැළඳ සිටින අය හමු වෙන හැම විටම වාගේ ඔවුන් නිරීක්ෂණය කරමි. බොහෝ දෙන මුහුණු ආවරණය අතින් හදති. ඇස් කසති. මුවේ ඇඟිලි රුවති. කන් කසති. ඉතින් COVID බෝවීම අහන්නත්  දෙයක් නොවේ.  පුරුදු අත අරින්න  අමාරුය.  අමාරුවෙන් හෝ මේ දිනවල මුහුණු අතගෑමේ පුරුද්දෙන් මිදෙන්න බලමු.