කොවුල් බක් මහ මතක

මට දැනෙන විදියට බක් මහේ නම්,
කොහාට සිවු වරක් වැරදුණා දැන්,
මේ මගේ  ජීවිත ගමන ඇතුළෙම,
ඔව්,පොඩියි පළවෙනි සැරේ නම් මං!

ඒ සැරේ තිබුණෙ රතුම රතු එරබදු මල්,
ගඟේ පාවී ගිය මූසලම මූසල කාලයක්,
කොහා ඇඩුවලු මුළු දවස පුරාම ඉඳන්,
වැළපුම් පමණි ඇසුණේ සැම දෙසින්,

කොහාගේ උණුම උණු, උණු කඳුළු;
ගිං ගඟේ පාවී පාවී ගිං තොටට ගියාලූ,
එදසුන අපේ ඇස ගැටුණෙ  නැතුවාට,
කටුවක් හද පත්ලටම.ඇමිණී තිබුණාලු .

ඊළඟ සැරේ කොහොම ගී ගයන්නද ඉතින්,
ගිලිහුණු මවු සෙනෙහෙ පපුවට තද කරන්,
අනේ ! අඬ අඬා ගියා ඌ ඒකත් අරන්,
දෑසින් මැකී ඈතට ඈතට ගිං ගං තොටින්.

තුන්වෙනි සැරේ හිටියා ඌ ගී සුසර කරමින්,
ඒත් මහ පිපිරුමක් වුණා හීන කන්දක් යටින්,
තැන තැන මිනී බෙර වැයෙන්නට  වුයෙන්,
ඌ ගොළු වුණා ගී උගුරෙ හිර කරන්.

ලෝකයම කඳුළු ගඟක කිමිදුනෙන්;
කුමන ගී ගැයීමක් ද මේවර ඉතින්,
සිහින් ඉකියකි ඇසෙන  නෑසෙන දුරින්,
පුංචි රතු කොවුල් ඇස අඩවන්ය දැන්.

©Malini Ganewatta

Photo by Challiyan - Own work, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=3745626