සුදු රෝස White Roses - 3

 

සුදු රෝස 

තෙවැනි කොටස 

එක්ව ජීවත් වීම සම්බන්ධයෙන් අපි දෙන්නා සියලු දේ සාකච්ඡා කර තීරණය කර ගතිමු. මේ රටවල්වල එක්ව ජීවත් වීමේ එකම අරමුණ විවාහයකට අනිවාර්යයෙන්ම යාම නොවේ. එසේ කලක් ජීවත්වී දෙදෙනාගේ කැමැත්තෙන් වෙන්ව යාම සාමන්‍ය සිද්ධියකි. එසේ වෙන්වී යන අය අවලංගු කාසි වන්නේ නැත. නැවත සම්බන්ධයකට යාමේදී එය ගැටලුවක් වන්නේ නැත. එහෙත් ලංකාව ඇතුළු ආසියාතික රටවල් වල තත්වය එසේ නොවේ. විශේෂයෙන් ගැහැනු ළමයෙකුට එසේ වීම සමාජය විසින් පිළිගන්නේ නැත. චාරුකා වුවද ඒ කුලකයට අයත් දැරියකි. මේ ගැන අපි කතා කළෙමු.

“අපි එහෙම වෙන්වෙන එකක් නැහැ සුජාන්” ඈ විශ්වාසය පල කළාය.

ඇත්තෙන්ම අපට එසේ නොගැලපීමක් ඇතිවනු ඇතැයි මට ද සිතුණේ නැත.

ලෝකය හමුවේ නොව අපේ හෘදය සාක්ෂිය හමුවේ අපි අපේම වීම තවත් කල් දැමීමට හේතුවක් නො වූයෙන්  ඊළඟ සති අන්තය නගරයේ තද බදයෙන් ඈත්ව පිහිටි කැලෑබද සංචාරක හෝටලයක ගත කිරීමට අපි තීරණය කර ගතිමු. කඳු වැටිවලින් ඉස්මත්තේ ඈත යෝධ දේවදාර ගස් මණ්ඩියෙන් ඔබ්බෙහි රන්වන් කිරණ දසත විහිදුවමින් හිරු බැසයන්නට සැරසෙන සෙනසුරාදා සුන්දර සැන්දෑ යාමය  එළඹීමත් සමග අපි ඒ රමණීය නවාතැනට ළඟා වීමු. වසන්තයේ එළිපත්ත මත වුවත් තවම අවට පරිසරයේ වූයේ තද සීතලකි. සීතල එහෙත් ගතට සුව දායක මද සුළං අප ගත දැවටෙමින් හමා යමින් තිබුණේය. රෝස මල් පඳුරුවල තවමත් රතු පාට දළු අතරින් මල් කැකුළු පොදි එළියට මතුවෙමින් තිබුණු අතර මලක් දෙකක් ලජ්ජාවෙන් මෙන් පිපෙමින් තිබුණේ නව යොවුන් වියට පා තබන දැරියක කෝමල සිනා පාමින් සිය කාමරයේ තිර රෙද්දෙන් යන්තමින් එබී බලා සිටිනයුරින් යයි  මට සිතුණි. අවට පරිසරයේ දිගහැරෙමින් තිබුණු ළපැටි මීවන දල්ලක පවා සියුම් සිත්තමක බඳු අමුතු චමත්කාරයක් ඇතැයි මට සිතුණේ කිසිදා එවැන්නක් දැක නොතිබුණු පරිද්දෙනි. මා කවදත් පරිසරයට ඇලුම් කළ බව බොරුවක් නොවේ. චාරුකා ද අවට සුන්දරත්වයෙන් වශීවී සිටියාය. ඒ සොඳුරු සීතල රැයේ දී අප දෙදෙනාට දෙදෙනාගේ තරුණ සිරුරුවල උණුසුමේ අවශ්‍යතාව තදින්ම දැනෙමින් තිබුණ අතර පළමු රාත්‍රිය ගත කරන යුවලකට හැම අතින්ම ගැළපෙන අයුරින් අති රමණීයව පිළියෙළ කර තිබූ ඒ කුටියේ සුවපහසු සයනය මත සුදෝ සුදු කපු නූලෙන් සිත්ගන්නා රටාවකට අනුව වියා සකස් කර තිබුණු උණුසුම් පොරෝනා අතරදී අප දෙදෙනා සිත කය දෙකෙන්ම ඒකාත්මික වීමු. එය චාරුකාගේ ප්‍රථම එවන් අත්දැකීම විය. ඇගේ සතුට මගේත් සතුට වූ අතර වලාකුළු අතර පාවෙමින් ගොස් අපි එකටම එකම මොහොතක එවැනි සම්බන්ධයක දී කලාතුරකින් සාක්ෂාත් කරගන්නා ගමනාන්තයට සැපත් වීමු.

තෘප්තියට පත්ව මගේ තුරුළට තව තවත් තෙරපුණු ඈ  “සුජාන් මට ඔයා නැතුව මොහොතක් වත් ඉන්න බෑ සුජාන්. ඔයා මට ආදරේ නේද?” ළගන්නා ස්වරයෙන් ඇසුවාය.

“ඔව් කෙල්ලේ” මම ග්‍රහණය තවත් දැඩි කරමින් ඈ මගේ පපුවට තුරුළු කර ගත්තෙමි.

දවසින් දවස චාරුකාගේ ආදරය මා වසඟ කරගත් බව කියන්නේ අතිශයෝක්තියෙන් නොවේ. ලංකාවේ සිටියදී ඈ සිත්ගත් තරුණයින් කිහිප දෙනෙකුම සිටි නමුත් ඔවුන් ඇයට ප්‍රේමාරාධනා  නොකළ බවත් ලංකාවේ සිරිත අනුව ගැහැනු ළමයාට ඉක්මන් විය නොහැකි බවත් ඒ නිසා ඒ පෙම් සිහින බිඳී  ගිය බවත් ඈ අවංකවම මට කීවාය.

ඊළඟ මාසය ඇතුළත අපි එක වහලක් යට ජීවිතය ආරම්භ කළෙමු.  දින සති මාසවලට හැරුණි.  අපගේ උණුසුම් ඇසුරෙන්  චාරුකා මහත් සතුටක් ලැබුවාය.  මගේ ආදරයද නොඅඩුවම ලැබෙන ලිංගික තෘප්තියද ඇය වෙනස්ම ලෝකයක් වෙත කැඳවා ගෙන ගියාක් බඳු හැඟීමක් ඇගේ සිත තුළ ඇතිවී ඇතැයි නිදහසේ මා තුරුළේ දොඩමළු වන අතරේ ඈ තොදොල් හඬින් කීවාය. මම ද චාරුකාගේ සොඳුරු වත මෙන්ම සිරුරද කතාවද හැසිරීමද හමුවේ වෙනදා නොලද අපූර්වත්වයක් අත්දකිමින් සිටියෙමි. පරිසරයේ සියල්ල අප වෙනුවෙන් වී යයි අපට සිතෙමින් තිබුණේය.

ඇගේ පර්යේෂණ කටයුතුද සාර්ථකව ඉදිරියට යමින් තිබුණේය. ඈ හදාරන්නේ මගේ විෂයයන් නොවූවත් හැකි සෑම අයුරින් ම මම  ඇගේ අධ්‍යාපන කටයුතුවලට අතහිත දුන්නෙමි. මේ වනවිට මා වෙනදා මෙන් මිතුරු හමුවීම් වලට එතරම් සහභාගී වන්නේ නැත. ඇත්තෙන්ම ඒවා අඩුවී ගියේ ක්‍රමිකවය. චාරුකා මට සීමාවන් පැනවුයේ නැතත් මමම මා වටා පවුරක් ඉඳි කරගත් සෙයකි. චාරුකාගේ ආදරයේ මා කිමිදී ගිය බවක් මට දැනෙන්නට වූයෙන් ඇයත් සමග යන්නට පුළුවන් ගමනක් හැර තනිවම විනෝද වීම නුසුදුසු යයි මට සිතෙන්නට විය. ඒ වගේම වෙනදා හුදකලාවම ඇති තරම් කරක් ගැසු තියටර්වල, සිනමාහල්වල, හයික්වල යන්නේ නැත. ගියත් චාරුකා සමග පමණි. චාරුකා නිතරම මා හා දැවටී සිටියාය. චාරුකා කැමති පරිදි මෝල්වල කඩ සාප්පුවල මා ඈ සමග ගියේ ඇත්තෙන්ම සතුටු සිතිනි.ඇගේ ආදරය නිමක් නොවීය. නිවසේ කුදු මහත් කටයුතු ද වැඩි හරියක් කළේ ඇයමය.

“අපි මැරි කරන්න ඕන කියලා ඔයාට හිතෙන්නේ නැද්ද චාරු?”  මම දිනක් ඇගෙන් ඇසුවෙමි.

“ඇයි ඔයාට එහෙම හිතෙනවද?”

“නෑ ගැහැනු ළමයින්ට නේ වැඩිපුර එහෙම හිතෙන්නේ. ඒකයි ඇහුවේ” ඒ සමග ඈ මදෙස හෙලූ ආරාධනාත්මක බැල්මත් සමග ඉඳුරන් අවදි වූයෙන්  මම ඇගේ කනට පහළින් ගෙලමුල සිප ගතිමි.

“ඔය ඉතින් .... මෙයාට තියෙන ගාය”

“අනික් එක්කෙනාට ගාය නැතුව ඇති”

ඒ සමගම ඇගේ මුහුණට යම් බැරෑරුම් ස්වරූපයක් ආරුඪ වී කතාව ද ගැඹුරු විය.

“සුජාන් මං අපේ අම්මලාට මේ ගැන කියන්න හිතුවා කීප සැරයක්ම. ඒත්  එතකොට ඒ ගොල්ලෝ අනිවාර්යයෙන් අපේ මඟුල ඉක්මන් කරන්න කලබල වෙනවා. ඇත්තටම මට ලොකු මඟුලක් ඕනත් නැහැ”

“පුදුමයි නේ ...ගෑනු ළමයි කැමති එහෙම මඟුල් ගන්නනේ?”

“නෑ සුජාන් මට ආසා සුදු ලස්සන දිග වෙඩින් ෆ්රොක් එකක් ඇඳලා, ඔයාගේ අතින් මෙන්න මේ ඇඟිල්ලට මුද්දක් දාලා පොඩි සුදු රෝස මල් පොකුරක් අතට ගන්න විතරයි” ඈ සිය වමතේ සිහින් දිගු ඇඟිලි අතරෙන් වෙදඟිල්ල දක්වමින් කියා සිටියේ ලොකු ඇස් වලින් සිනාසෙමිනි.

“ඉතින් මං දෙන්නම්කෝ සුදු රෝස මල් පොකුර”

“ඉතින් මනමාලයනේ අනේ ඒක ගේන්නේ”

“කවදද ඉතින් ඒක කරන්න ඕන මගේ පුංචි ගෑනු ළමයෝ?” මම ඇය හරහට වඩා ගනිමින් පැවසුවෙමි. ඒ සමග

“අනේ අනේ මාව බිම තියන්න සුජාන්....” කියා යටි ගිරියෙන් කෑ ගසත්දීම මම ඈ වඩාගෙන ගොස් ඇඳ මතින් තබා ඇගේ ගෙලත් දොතොලත් සිප ගත්තෙමි. මොහොතකින් ඈ නැවතත් අර බැරෑරුම් පෙනුම සිය ලොකු ඇස්වලට ගත්තාය.

“තව අවුරුද්දක් විතර ඉමු සුජාන්. මගේ වැඩවල අමාරු ටිකත් එතකොට ඉවරවෙලා තියේවි නේ. අම්මලා කොහොමත් ලංකාවේ උත්සවේ ගන්න කියාවි. එයාලගේ හිතත් සනසන්න ඕන නේ.”

ඇගේ විවෘත බවට මම ඇලුම් කළෙමි. මෙවන් සොඳුරු බලාපොරොත්තු පිරුණු ප්‍රේමනීය කතාබහ මැද අපේ ජීවිත ගලා ගියේ අපටත් නොදැනීමය. ආදරය මේ යයිද එය සදාතනික යයිද නිම්හිම් නැති හැඟුම් සමුදායක අපි වෙලී පැටලී ගොස් සිටියෙමු.

දින සති මාසවලට පෙරළෙමින් වසර දෙකකට ආසන්න කාලයක් ගෙවෙමින් තිබුණේය. අක්කලාත්  අම්මාත් මට කතා කරන වාරයක් පාසා පිළිවෙලක් වීම ගැන තම සුපුරුදු තැටිය වාදනය කිරීමට අමතක නොකළ අතර මමත් ඒ වාදනය ඒ කනින් අසා මේ කනින් පිට කිරීමේ වෘතය දිගටම අනුගමනය කළෙමි. තාත්තා නම් එදිනෙදා දේශපාලන තොරතුරු හැර පුද්ගලික දේ කතා නොකළේය. චාරුකා ගේ දෙමව්පියන්ගෙන් එවන් යෝජනා නොපැමිණියේ ඈ තම ඉගෙනීම අවසන් වන තෙක් එවැනි දේ කතා නොකරන්නැයි ඔවුන්ට තහංචි පනවා තිබූ බැවිනි. අප අතර සම්බන්ධය ඒ කිසිවෙකුත් නොදත්හ.

©malinieganewatta

Photo from pexel