මව්බිමේ දුක් ගීය
සැඟව මතුවන ආයෙ සැඟවෙන පුල්ලි කෝ අද නෑ පෙනෙන්නේ
බිඳී කුම්බස්තල වැටී බිම ඇතුන් අවසන් හුස්ම යන්නේ
විහඟ ගී නද ගිහින් ඈතට උයන් වතු පාළුව ගිහින්නේ
මව්බිමේ වැළපීම ඉකියකි කඳුළු මුතු ඉහිරී තියෙන්නේ
නීල සළුපට උනා දමලා උන්ම නිරුවත් කළා මිහි කත
නෑසු කන් ඇතිවම ඇගේ දුක උන්ම කෙළසා දමා ඇගෙ ගත
කාසි මිටි තම දෝත පුරවා කඳුළු පුරවා ඉරා ඇගෙ නෙත
උන්ගෙ බියකරු වියරු සිනහව නැගෙයි අළුකර දමා හදවත
නීල දිය දහරට දමා වස සල්ලි සෙව්වෙන් පියාගෙන නෙත
මීන ගී නද නෑ ඇසෙන්නේ මසුන් උඩුකුරු වී පියා නෙත
උන්ම උල්පත් වලට බැහැලා වතුර බෝතල් හදන පිළිවෙත
බොන්න වතුරත් සල්ලි වලටම ගන්න කියලා කියා අප වෙත
හුස්ම බිංදුව විතරමයි දැන් නොමිළයේ අප හට ලැබෙන්නේ
ගස්ම කපලා ගස්ම ඉරලා ලොරි පිටින් මොරටුවට යන්නේ
රස්නෙ මේ විදියට ගියොත් නම් ඉහළ මොනවද අපට වෙන්නේ
හුස්ම හිරකර ජනී ජනයා මරන්නද මේ දත කවන්නේ
කොහොම තිබු රටකද එදා අපි පුංචි දවසේ කාලෙ ගෙව්වේ
කිසිම කිසිවක් පරිසරේ ගැන අමුතුවෙන් තව නැහැනෙ ලිව්වේ
අසම සම දිවයිනක ඒ වත ලොව පුරා නෙක දනන් සෙව්වේ
විසම මේ විපරීත සිදුවී කුමන නරකාදියද මැව්වේ
© 2021maliniganewatta ( 14.03.2021)
No comments:
Post a Comment